Ciało

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
A kiedy okręt walczył – siedziałem na maszcie. 
kiedy tonął – z okrętem poszedłem pod wodę 
Słowacki: „Testament mój” 
Gdy ciało się dopali, pozostaną oczy – 
gwoździe na wieku z hebanowych chmur. 
Wyjdzie dzwonnik – zmarszczony jak jesienna ziemia, 
długie nogi wisielców pociągnie jak sznur. 
I grom się stoczy z nieba jak jabłko, 
a deszcz jak stado kruków będzie rzekę szarpał, 
pęknie drzewo zielone – moja smutna harfa. 
jak pies zawyje za mną wierna pieśń. 
Wtedy weźcie pomniki i rzućcie jak kamień 
czasów martwych w dno nieba, w czarny marmur rzek 
i przymarzłe do pracy utnijcie mi ramię 
jak gałąź, aż wytryśnie z niej zieleń i krew. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matko! czy są gdzieś jeszcze te ciche godziny 
snów o sławie, zwycięstwie i życiu-bezklęsce, 
marzone i zaklęte: z Bogiem, sławą, synem. 
Matko! czy są gdzieś jeszcze te jasne godziny? 
Godziny… zgonów, życia podeptane butem, 
rozbite na minuty i sekundy bólu, 
w ostrza broni i walki potrzebą przekute, 
ciążące z krokiem naprzód ołowianą kulą. 
Były dni – rozpalone szczęściem niezmierzonym, 
były dni – zachlapane błotem lilie białe, 
były dni – jak perłami usiane korony, 
były dni ciche, smutne, nijakie, nieśmiałe. 
Ty zawsze jesteś we mnie, trwasz we mnie krwiopłynem 
i trwasz tak ziemsko, jednak nadczasowo… 
Jak Chrystus cudze przyjmująca winy 
i cudze krzyże niosąca nad głową. 
Nad nami miłość żywa, bo bogata, wieczna, 
nie zakwitła na rwanych rozognieniem ranach, 
miłość jak przystań spokojna, bliskością bezpieczna 
i jedyna wzajemna bez rany poznana…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce
I zbudzili go nagle. Był to głos z daleka.
Umarłego lat tyle któż by zbudził z Boga
jak ze snu, by jak kropla ciążył znów ku ziemi
i cierpieniem, co myślą żywego człowieka,
jak ciałem okrył i sprowadził w dół?
Już opadał. Mgła nisko. Obłok śniegu w dole.
Od światła oderwany, w czarnoksięskim kole,
w kole głosu wirował, aż usłyszał z bliska,
aż go nazwała po imieniu. Śliska
ulica w śniegu nikła. Grajek zginał piłę
i cienki głos przeszywał i oddalał czas –
jak w tamten wieczór śmierci. Już był u tych okien.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Bożek wschodu, gdzie z twarzy wschodzą bez wyrazu 
dwie krople oceanu – dojrzałe owoce wody, 
zastyga przy kominkach i trójkątną twarzą 
prowadzi sny puszyste w wilgotne ogrody. 
Przez kasztanowy zapach i jesienną wilgoć 
kołysze noc wysmukłą jakby widmo łowów 
i długo śpiewa pieśni nad zabitą wilgą 
wywołując upiory krążące nad głową. 
A potem ogień ciągnie złotych iskier struny, 
bulgocą oczy, to woda, zenitalne deszcze, 
i wieje duszny samum sypkim piaskiem dreszczy, 
gdy otworzą się oczy jak martwe pioruny. 
Wtedy nagle urosną miękkie łapy kota 
i ogromnym tygrysem wyfrunie przez okno 
do wygiętej w księżycu samicy ze złota. 
Zostanę ja i ogień, i moja samotność. 
luty 41r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie wierzę w twoje oczy, jak się nie wierzy w niebo. 
Wilgotne chmury. Jak co dzień wracam z własnego pogrzebu. 
Małe psy biegną naprzeciw jak nieme zwierzenia wieczoru. 
Przepływam na ukos ulic, na ukos godzinom i porom. 
Jakie to ptaki dolecą? Przestrzeń Pęknięta na pół. 
Jaki to murarz rozklei wzniesiony przez ciebie mur? 
Kto przeciw śmierci stanie i wzrokiem zatrzyma prąd ten? 
Rzucam na ciebie gwiazdę jak naraz modlitwę i klątwę. 
Listy pieczęcie na trosce. Nie wierz tym słowom, nie wierz. 
Oto umarły dziś rano, nie spotkam cię w czarnym niebie. 
grudzień 40 r

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Mosty tych przedmieść zielonych,
jakże ich wiele, jak dudnią od koni –
– siwe i kare konie z pogoni
za mną, za wiosną, za tonem.
Jakże ich wiele, wzbierają i coraz
sypią jak płatki, jak ptaki podków.
Jasna, niedzielna, zwierzęca to pora
na szyjach słodko zwinięta jak kot.
Wyrój z błękitu. Ileż obłoków!
Ptaki zielone trzeszczą spod pokryw.
W lotnych ulotnie badylach pokrzyw
sypią się płaskie łuski potoku.
Małe dziewczynki biegną. Od sukien
bieli, anieli, uskrzydla się obraz,
ziemia odpływa spod nieba jak łukiem.
Słońce dojrzałe jak jabłko obrać!
Dłonie na wodę: płaski i pluski,
w kroplach twarzyczki wyklutych piskląt.
W rybiej, przejrzystej łódeczce łuski
płyniesz przeze mnie stalową wisłą.
szpital, kwiecień 1941