Piękno

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
To ty ciosami piorunów huczałeś 
w kowadła zdrętwiałych źrenic, 
że czaszki dla lęku były za małe, 
a serca za wielkie dla ziemi. 
To ty ciskałeś z dłoni jak orkan 
kule ogniste na krągły strop, 
a w drogi ludzkie sny i ruiny 
dymiące jak twój świeży trop. 
I zastygałeś w pogromów zgiełk 
pośród wędrówek głuchych pokoleń, 
aż osaczony lufami szkieł 
stanąłeś kroplą wody na stole. 
Czymże ty jesteś, gdy w świetle przygasł 
ogień zodiaków sypanych z góry, 
a natarczywy ciągle napływasz 
w szkiełka – tętniącym jądrem komórek? 
pażdziernik [41 r.]

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Dniało. Mleczne wodorosty wiły 
skręty coraz to wyższe loki snu. 
Ona lilię ciała unosząc, jeszcze mówiła: \\”Miły\\”, 
gdy on, od snu złego ciepły, już szedł na łów. 
A mieli noce upalne, nie było w nich nadziei. 
Płomyk z ust przelewany – pożar ogarniał noc, 
a potem już dogasało, był pokład, co się chwieje, 
mrok podobny do rany i pnie spalonych rąk. 
\\”Miły\\” – mówiła jeszcze. A on oczy białe, 
co. tak od snów wyblakłe, odwracał: \\”Czy ty wiesz, 
tej nocy byłem w lesie, gdzie jodły skamieniale 
były jak srebrne organy, z których tryskała krew\\” 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Najpierw konie żałobne piętrzyły się do chmur 
unosząc przyłbice miast i gwiazd zielone struny, 
zastygając w pomnik ukośny, w pochylony szturm, 
aż krzyczało zewsząd, że runą. 
Grzmiał wiatr, a posągi miały twarze obcych, 
coraz więcej ich było: cezarów, poetów, burłaków, 
gdy nagle przemienione w płowowłosych chłopców 
szły przez noc zamyślonych ptaków. 
Jeszcze katedry groźnej fugi, 
gdzie z dzwonu słońca zwisał sznur do ziemi 
jak spokój długi. 
Jeszcze szedł olbrzym przez niebotyczną drogę, 
nad łagodny polot wsi, 
niosąc w ręce ogromnej błękitny ogień. 
Obudzony: jakże uwierzysz, żeś śnił? 
16 V 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ukochanej Matce – Krzysztof
Nie patrz w tył – to dziecięctwo taka otchłań,
a na płacz jej za wiele.
Jakby kantyczki dziecinnej odgłos znów cię napotkał,
kantyczki śpiewanej w którąś śnieżną niedzielę.
To dławi – te święta świerkowej pieśni,
śnieży śnieg, po którym przeszło już tyle ludzi.
Omotany w śnieżyce innych aniołów, śmiertelnych, nie śnij,
W dniach, w kopułach blaszanych nagle się zbudzisz.
Pieśń prymitywna – kto ją obudzi, nie budź.
Odpadły skrzydła nocy świętej, odpadły bogom.
Inne już gwiazdy – z lodu – przyprawione niebu.
To tekturowy smok zwęglony od łez
ciągnie z szelestem sypiący popiołem ogon.
dn. 13.XII.1940r.

Wyślij za pomocą:I 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic. 
Wieje śmiercią znużoną. Jak kruk 
krąży niebo drapieżnie i cicho 
dzwoni wiatr u ostrogi nóg! 
Nocy inna, nie przyjdziesz, nie przychodź, 
Tylko dni obdrapany mur 
kończy ziemię wyrwaną krokom. 
Zaciśnięty wilgocią sznur – 
żalu lament skowyczy nad drogą. 
Jak upiory żerujemy na snach, 
jak upiory wypijamy życie. 
Nocą księżyc podchodził jak znak 
i jak oko wisielca z chmur wyciekł. 
Kołyszemy się, kołyszemy, 
wmurowani w pejzaż szubienic, 
pośród zdarzeń, zygzaków i gwiazd, 
z długich rąk wyrzucamy cienie – 
pętle palców na martwy sen miast. 
Wmurowani w pejzaż szubienic.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nocą białą, gdy księżyc szybuje na chmurach jak gacek,
odpływają dęby zielone przez martwe wyręby widzeń.
Za polaną szeroką jak echo się zaczaj
i słuchaj słów miarowych nocy.
Przez kartofliska dymiące w zamglonym miesiącu
zobaczysz pochód świętego idący w takt wierzby:
fale królików leśnych, same w szeleście gorącym,
psy oniemiałe nocą i konie błyszczące.
A na kołyskach świerków
skowronki osiadające w ławice świergotów.
Zobaczysz oślizłość księżyca jak pnącze
i pochylone jelenie, które zbierają w oczy żywe złoto.