Śmierć

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Rybak z rzeki przejrzystej długo wiosicm łuskał 
ryby twarde jak orzech, zielone i białe, 
które się z wolna w martwe księżyce zmieniały. 
Czas się wstrzymał i trzepot usechł, usnął, ustał. 
A rybak wiosłem płaskim przez sen gładził pióra 
łabędzich skrętów rzeki, aż się w ciszy przemian 
zrąb wody urwał nagle jak spieniona góra 
i poczęły się chmury, gdy opadła ziemia. 
Więc w ciemności ogromnej, co jak sen olbrzyma 
poczęła w nim oddychać, widział światów koła. 
Wiał chłód. Szron gwiazd osiadał na dnie. Była zima, 
szumiący mróz wieczności. Ktoś go z głębi wolał. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Smutne są drzewa, kiedy w dłoniach słów 
deszcz tylko został, 
długie są drogi, kiedy brak mi słów 
na drogach prostych. 
Pęki mdłych kwiatów więdną w cieniach snu 
na brudnej ciszy. 
Ciężkie są noce. Na pylonach snu 
krew mnie kołysze. 
W mocnych fontannach bezgranicznych barw 
szarość uwiędła. 
Noc znów przekwitła w korytarzach barw 
na jasnych pędach. 
A skrzydła ptaków jak ostatni dar 
więdną na wietrze. 
A do mej śmierci jak ostatni dar 
jest tylko przestrzeń. 
maj 1919 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr, co krajobraz w kształt milczenia nadął 
niesie żagle z umarłych okrętów. 
To znaczy: sen dopełniał radość. 
To znaczy: śmierć, lub znaczy: święto. 
I sterowanie sosen w blasku, 
i bicie sercem w mur. 
To znaczy miłość na obrazku, 
który oberwał sznur. 
I strumień tonów, które milczą. 
(Po śladach węszy biały borsuk.) 
Samotność – to nie znależć tylko 
i błądzić jakby drogą morską; 
żeglować tam, gdzie przeszelił uśmiech, 
gdy burLe tam, gdzie uśmiech tworzył, 
i takim pustym być nim uśniesz, 
jak kadlub snu na morzu. 
Wtedy przychodzisz śniegiem boso, 
jak białe listki – stopki masz 
i jesteś jak plomieniom sposób, 
by się zmieniły w ognia płaszcz. 
III.42 r Stawisko

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Heksametr fal łacińskich o czerwony zachód. 
Obłoki brzęczą, pejzaż je spędza do dolin. 
Do widzenia, słońce mija jak pocałunek 
i drzewa-pastorały pożegnalnych wiolin. 
Tylko morze z daleka uwiązane tęskni jak pies. 
Do widzenia, za zakrętem czeka góra zielona. 
Noc, tunel łyka dym gorzki od wspomnień. 
Myślisz: w ojczyźnie teraz uwiądł bez. 
początek r. 1940

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Deszczu srebrne gałązki rosną 
jak gotyckich krużganków motyl, 
ptaki dzwonki zielone niosą 
na przejrzystych wstążeczkach lotu. 
jeden uśmiech dziecinnych lądów 
błękitniejszy mi jest niż woda, 
bo mnie żłobi niedobra mądrość, 
bo się kończy nieżywa młodość. 
Kurant jeszcze z pnącej się wieży, 
wzgórz zielonych faluje dywan 
i poznaję miasto w obłokach, 
nie wiem tylko, jak się nazywa. 
Z tych wysokich przelotów we śnie 
ludzie mali byli jak kwiaty. 
Przebudzone o śmierć za wcześnie, 
o, rzeźbione w kolorach światy! 
Norymbergi, o Awiniony, 
rączką dziecka rzeźbione w ciszy, 
jeszcze sobie szum wasz przypomnę, 
bo za rok już go nie usłyszę. 
23 IV 44 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Oto miasto zdarzeń woskowych, gdzie martwe widma jaskółek 
zostawiły w powietrzu parabole lotów 
w pobojowisku nocy jak pięści czarnej kułak 
przechodzę przez obozy śmiertelnych namiarów. 
Gdzie sen jaskółczy umarł przylepiony do chmur? 
gdzie moja trwoga strącona, w jakich ulic przepaście? 
Dzień jak orzech twardy trzymają kamienne lwy, 
lwy z pomników, w otwartej paszczy. 
Nie znam ciebie. Wysoko upływasz jak orion. 
Groza wieje z przedmiotów w trupim świetle gwiazd.